Deze keer lees je het persoonlijke verhaal van Emily. Voor langere tijd reist Emily door Costa Rica en tijdens haar reis is ze bezig met het vinden van haar eigen weg. In de figuurlijke zin. Hier merkt ze dat ze zich meer op haar plaats voelt met de manier van leven vergeleken met haar vaderland. Ze deelt graag haar verhaal en aan het eind komen haar ervaringen en tips voor Costa Rica naar voren.
Mijn naam is Emily Young, ik ben 27 jaar en ik ben van Antwerpen, België. Tot voor kort studeerde ik Taal- en Letterkunde aan de Universiteit van Antwerpen en woonde ik in een klein dakappartementje op Antwerpen Zuid met mijn toenmalige vriend. Als ik niet aan het studeren was, probeerde ik wat bij te verdienen met studentenjobs of ging ik op café met vrienden. Voor buitenstaanders leidde ik een zeer normaal en conventioneel leven. De volgende stappen? Afstuderen, een job vinden: hetzelfde als wat iedereen van mijn leeftijd leek te doen was. Daarna trouwen? Kinderen?
Niet op haar plek
Mensen die mij niet al te goed kenden gingen er ongetwijfeld vanuit dat ik wist waar ik mee bezig was en een gelukkig leven leidde. Je moest al beter opletten dan de gemiddelde persoon om op te merken dat ik vaak voor mij uit zat te staren, verdwaald in mijn eindeloos gepieker.
Ik was namelijk niet gelukkig. Ik deed gewoon wat ik dacht dat ik moest doen en ik had de energie niet om iets te veranderen. Ik had ook geen idee wat ik anders zou moeten gaan doen. Het enthousiasme dat ik vroeger voelde was volledig weg. Net zoals mijn ambitie en mijn vastberadenheid om nooit in een leven vast te blijven zitten dat ik haatte. Ik was verveeld en voelde me leeg en ongeïnspireerd.
Hoe is het zover gekomen?
Ik ben altijd een enthousiaste en ondernemende persoon geweest. Een beetje impulsief ook. Niet bang om risico’s te nemen. En vastberaden om een verschil te maken in de wereld, al was het maar op kleine schaal. Jammer genoeg werd het al snel duidelijk dat ik niet zo geweldig goed functioneerde in het schoolsysteem, of eigenlijk in elk systeem waarin er veel prestatiedruk heerste en veel regels waren om te volgen. Koppig dat ik was, heb ik me toch door de middelbare school geworsteld. Daarna had ik het zo gehad met studeren dat ik besloot om een sabbatjaar te nemen om te werken en te reizen. Ik had toen al grootse plannen om vrijwilligerswerk in Peru te gaan doen of misschien zou ik wel een tijd in Australië gaan wonen. Ik was natuurlijk nog maar 18 jaar en in overleg met mijn ouders heb ik het uiteindelijk bij London en Barcelona gehouden.
Het was genoeg om mijn ‘wanderlust’ voor eens en voor altijd aan te wakkeren. Ik was al geobsedeerd door nieuwe plaatsen verkennen en foto’s te nemen lang voordat het een hype werd op Instagram. In Barcelona werd ik halsoverkop verliefd op de Spaanse cultuur en levensstijl. De taal, de relaxte houding van iedereen, de jovialiteit en het uitgebreid tijd maken om te eten, te dansen en te lachen sprak me enorm aan. Het verschil met de afstandelijke en competitieve cultuur in België was gigantisch en ik voelde me er volledig in thuis.
En nu?
Na mijn sabbatjaar was ik er nog steeds niet uit wat ik nu eigenlijk wilde gaan doen. Ik had het gevoel dat ik nergens in uitblonk en teveel uiteenlopende interesses had. Voor ik er goed en wel uit was deed er zich een kans voor en heb ik met mijn ouders een winkeltje geopend in Antwerpen. Dit was mijn eerste kennismaking met ondernemen. Na een jaar besloot ik dat ik toch ook iets meer van mijzelf wilde en ben ik begonnen als werkstudent aan de Universiteit van Antwerpen. Ik was altijd al redelijk goed geweest in talen dus ik koos voor Taal- en Letterkunde met focus op Engels en Spaans. Voor een tijdje ging het goed: ik maakte veel nieuwe vrienden, deed het beter dan verwacht op de universiteit en ik had er vertrouwen in dat ik mijn plaats wel zou vinden.
Het universum had echter wat anders in gedachte. In 2014 werd het duidelijk dat ik klierkoorts had. Ik was constant moe en viel veel af, waardoor ik gedwongen was om te stoppen met werken en studeren. Wat volgde waren twee jaar van ziekte en isolatie. Doordat ik amper nog buitenkwam kreeg ik paniekaanvallen als ik dat toch probeerde. Grote groepen mensen, kleine ruimtes, veel lawaai: ik kon nergens meer tegen.
In 2016 keerde het tij terug toen bleek dat ik mijn klierkoorts dan toch had overwonnen en ik van mijn paniekaanvallen verlost was door 1 sessie bij een hypnotherapeut. Iedereen verwachtte dat ik mijn leven van ervoor weer zou opnemen en dat leek voor mij toen ook de enige zinnige optie. Maar zo simpel was het niet. Het zelfvertrouwen dat ik had opgebouwd in de jaren ervoor was ik volledig kwijt. Ik was nog steeds gestresseerd en op mijn hoede. Er bleef niet veel over van de persoon die ik was voordat ik ziek werd. Dus ik speelde het veilig. Ik nam geen risico’s, maakte geen grootse plannen meer en ik deed wat iedereen deed. Ik leefde op automatische piloot.
De weg naar Costa Rica
In 2019 was de maat eindelijk vol. Mijn situatie werd steeds erger: ik haalde nergens nog plezier uit, was constant gestresseerd (logisch als je van alles doet dat je matig tot niets boeit) en was omringd door negativiteit. Iedereen in mijn leven leek door moeilijke tijden te gaan en ik voelde mij door niemand gehoord of gesteund.
Ik begon te dagdromen over een ver land waar ik me terug vrij en gelukkig kon voelen. Om een of andere reden dacht ik altijd aan Costa Rica. Ik had gelezen over de prachtige natuur, de vriendelijke mensen en diezelfde relaxte levensstijl waar ik mij ooit zo goed bij had gevoeld.
Op dat moment was er nog geen sprake van effectief naar Costa Rica gaan, maar het idee had zich gevormd in mijn hoofd en ik kon het niet meer loslaten. Ik besloot nogmaals in therapie te gaan, maar deze keer voor wat langer. Voor de eerste keer in een zeer lange tijd voelde ik mij begrepen en aangemoedigd om mijn eigen ding te doen. Dit was genoeg voor mij om de stap te zetten.
Een nieuwe onderneming
In de weken daarna werden mijn plannen steeds concreter. Ik zou zes maanden in Costa Rica verblijven en zoveel mogelijk van het land verkennen. Daarbovenop leek het me leuk om een blog te maken om daar over mijn ervaring te schrijven en mijn mooiste foto’s te delen. Costa Rica stelde me niet teleur: er is zoveel moois te zien en te beleven. Ik wist niet wat ik eerst wou delen of schrijven!
Wat begon als een ludiek project is nu iets geworden waar ik 80% van mijn tijd insteek. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk iets heb gevonden waarmee ik al mijn interesses kan combineren: schrijven, fotografie, reizen en mensen helpen. Ik hoop met mijn blog mensen te inspireren om hun passie te volgen en om los te breken uit eender welk systeem dat hen ongelukkig maakt. Mijn droom is om uiteindelijk geld te verdienen met mijn blog, zodat ik kan blijven reizen als mijn tijd in Costa Rica erop zit. Mijn tweede onderneming dus, deze keer volledig van mijzelf. Wish me luck…
Wat betreft mijn route: Ik ben begonnen aan de Carïbische kant in Puerto Viejo de Talamanca en reisde daarna door naar Puntarenas en Guanacaste aan de Pacifische kant. Ik verblijf in Airbnb’s en zit gemiddeld een maand op een plaats. Van daaruit verken ik dan telkens de omgeving. Ik reis zo low budget mogelijk met niets meer dan één rugzak!
Een ander leven, een andere cultuur
Vrijwel alles is anders vergeleken met België. Het is hier ten eerste veel warmer! Mensen leven hier buiten, begroeten elkaar op straat, alles is ‘chill’. Pura vida, zoals iedereen hier zegt. No rush. Ik hou van die uitspraak ‘pura vida’. Als je iets gelijkaardig in België zou zeggen zouden mensen je maar raar bekijken! Mensen zijn ook veel meer één met de natuur, ze houden van de zee en van hun land. Er wordt meer respect getoond voor Moeder Aarde of ‘Pachamama’. Dat is in België natuurlijk heel anders. Ik denk dat veel mensen zich zo opgejaagd en gestresseerd voelen in dat soort van Westerse samenlevingen deels omdat ze de connectie met de natuur volledig kwijt zijn. Mensen zijn hier ook veel meer behulpzaam. Locals stoppen vaak spontaan om een lift aan te bieden als ze je zien wandelen naast de weg. Ze doen dat met alle plezier en vragen er niets voor terug.
Ik denk dat de Costa Ricaanse cultuur mooi aantoont wat er echt belangrijk is in het leven: voldoende tijd maken voor vrienden en familie, vriendelijk lachen naar voorbijgangers, helpen waar je kan, in beweging en actief zijn (surfen, wandelen, fietsen, zwemmen,… keuze genoeg!) en rust en vrede opzoeken in de natuur.
Bijzondere momenten
Het is moeilijk om te bedenken wat de mooiste herinnering is. Een keer stootte ik toevallig op de vrijlating van baby zeeschildpadjes op een strand in Montezuma. Ze waren veel kleiner dan ik me had ingebeeld! Iedereen stond er rond en wachtte in spanning af tot de laatste tot bij de oceaan was geraakt. Echt pakkend! Ook de eerste keer dat ik in de Carïbische zee zwom was een magisch moment. Dit was nog helemaal in het begin van mijn reis en ik waande mij echt op een andere planeet. De jungle die tot aan het strand reikt, de bruisende zee, de honderden vogels die overvlogen en het tropische klimaat… Het leek echt een scene uit een film.
De grootste tegenvaller is het feit dat ik allergisch ben! Ik heb geen idee voor wat, maar ik neem aan dat er ergens een plantensoort is waar ik allergisch op reageer. Ik ben met pillen begonnen dus voorlopig heb ik er niet meer zoveel last van, maar ik zou hier dus niet zomaar kunnen gaan wonen. Jammer!
Tips van Emily
Check het klimaat per maand voordat je vertrekt! Ik heb al van mensen gehoord dat ze heel hun trip noodgedwongen binnen moesten doorbrengen omdat ze niet wisten dat ze midden in het regenseizoen arriveerden.
Mensen die van ‘jungle vibes’ houden en echt een tropisch gevoel willen mogen Puerto Viejo de Talamanca zeker niet overslaan. De Pacifische kant is iets meer aangelegd en toeristisch, maar heeft ook zeer veel te bieden. Mijn favorieten plaatsen daar zijn Montezuma (bezoek zeker de watervallen!), Santa Teresa om te surfen, Playa Sámara voor een rustigere oceaan, Tamarindo voor sociale events en sfeer en Playa Conchal voor wie een prachtig wit strand zoekt met helderblauw water! Ik ga binnenkort ook La Fortuna verkennen en ik ben vrij zeker dat ik deze plaats ook aan mijn lijst ga kunnen toevoegen.
Op mijn blog kan je nog veel meer tips vinden!
Bedankt voor het delen van jouw verhaal Emily. Wat je zegt over de connectie met de natuur, dat herkent ik heel goed. Ik hoop dat je gaat genieten van de rest van Costa Rica en dat er meer mooie dingen op jouw pad gaan komen.
Wil je zelf graag vertellen over jouw Costa Ricaanse avontuur?
Stuur me een berichtje!
Benieuwd naar de ervaringen van anderen in Costa Rica?
Bekijk hier alle berichten in deze categorie.
Alle foto´s op deze pagina zijn eigendom van Emily.
